Gjyqtarët shqiptarë janë të detyruar të ndjekin trajnime të vazhdueshme, të paktën një herë në muaj. Në vetvete, kjo është një praktikë pozitive, që synon përmirësimin profesional, përditësimin me ndryshimet ligjore dhe garantimin e një gjyqësori më të kualifikuar.

Por pyetja që lind është: kur drejtësia është në kolaps për mungesë gjyqtarësh, a është ky “azhornim” një luks që nuk mund ta përballojmë?

Sistemi gjyqësor në Shqipëri është ende në rikonstruktim pas valës së shkarkimeve nga procesi i vetingut. Në shumë gjykata, një dosje pret 6 muaj – e ndonjëherë më shumë – për t’u shqyrtuar. Dhe kur seanca më në fund afron, gjyqtari mungon sepse është në trajnim. Seanca shtyhet. Palët presin. Dëshmitarët harrojnë. Provave u bie vlera. Dëshpërimi rritet.

Në këtë cikël frustrimi, qytetari bëhet viktimë. Ai që pret një vendim për një pension, një pronë, një borxh apo një ndarje, vuan. Dhe hera-herës, pas një tjetër shtyrjeje të pakuptimtë, ai “vret” me fjalë drejtësinë – ose më keq, e humb besimin tek ajo.

Është e nevojshme të kuptojmë: trajnimi i gjyqtarëve nuk është problemi – është mënyra si menaxhohet mungesa e tyre. A mund të organizohen këto trajnime në formë modulare, online, ose me rrotacion më të zgjuar? A ka mënyra që të mos pezullohen proceset jetike për qytetarët?

Azhornimi është i mirë, por nëse drejtësia zvarritet, kujt i shërben ky azhornim?

Në fund të ditës, drejtësia që nuk vjen në kohë – nuk është drejtësi.