
Në sistemin shqiptar të drejtësisë, kontrolli i ndërsjellë mes institucioneve është jo vetëm i nevojshëm, por edhe i garantuar me ligj. Një nga mekanizmat kyç që siguron funksionimin korrekt të kësaj balance është Inspektorati i Lartë i Drejtësisë (ILD) – organi që mbikëqyr etikën dhe profesionalizmin e gjyqtarëve dhe prokurorëve.
Ligji shqiptar parashikon qartë se nëse një gjyqtar ushtron ndikim të padrejtë, shkel etikën ose cenon detyrën e një prokurori – apo anasjelltas – pala e dëmtuar ka të drejtë të kërkojë procedim disiplinor ose administrativ pranë ILD-së. Kjo dispozitë synon të garantojë pavarësinë institucionale, të shmangë presionet e ndërsjella dhe të forcojë besimin e publikut tek drejtësia.
Megjithëse ky mekanizëm ekziston, në praktikë raste të dokumentuara publikisht të denoncimeve të ndërsjella mes gjyqtarëve dhe prokurorëve janë shumë të rralla. Kjo ndodh për disa arsye:
Frika nga përplasjet institucionale, që mund të destabilizojnë bashkëpunimin mes gjykatave dhe prokurorive.
Një kulturë e heshtjes brenda sistemit, ku shumë çështje “zgjidhen” në mënyrë joformale.
ILD ka qenë në fazë konsolidimi për disa vite dhe vetëm kohët e fundit ka rritur kapacitetin hetimor dhe vendimmarrës.
Transparenca publike e kufizuar, pasi shumica e hetimeve dhe procedimeve disiplinore nuk publikohen në detaje.
Pavarësisht vështirësive, ILD ka ndërmarrë veprime konkrete ndaj disa gjyqtarëve dhe prokurorëve. Më poshtë janë disa prej rasteve më të spikatura:
Petrit Alia dhe Nazmi Troka (Gjykata e Apelit Vlorë): ILD kërkoi masën e uljes së pagës deri në 40% për 1 vit, për shkelje procedurale dhe mosrespektim të kërkesave të prokurorisë.
Ibrahim Hoxha (Gjykata e Tiranës): Objekt i kërkesës për procedim disiplinor nga Ministri i Drejtësisë.
Albano Çepele (Shkodër), Engjëllushe Tahiri (Krujë) dhe të tjerë: Të gjithë janë subjekt i hetimeve disiplinore për vendimmarrje problematike ose vonesa të pajustifikuara.
Kledian Llaho (Prokuroria e Sarandës): Përballë një masë disiplinore të dytë, për sjellje që bie ndesh me detyrën dhe etikën.
Rastet e mësipërme janë vetëm maja e ajsbergut. Në shumë raste, mungesa e denoncimeve formale nuk do të thotë mungesë shkeljesh, por mungesë guximi për t’i adresuar ato në mënyrë institucionale. Pikërisht këtu qëndron rëndësia e ILD-së: si një strukturë që duhet të inkurajojë raportimin, të mbrojë integritetin profesional dhe të garantojë që asnjë akt abuziv të mos kalojë pa u ndëshkuar – pavarësisht se nga vjen.
Në fund të ditës, drejtësia nuk është vetëm çështje e ligjit, por edhe e etikës dhe kurajos për ta mbrojtur atë, edhe kur rrezikon të përballesh me kolegë apo autoritete të larta. ILD përbën një nga shpresat që kjo betejë nuk është e humbur.